Çocuklarımız ve BizAile olmanın gerekliliği ve aile olabilmenin önemini her daim okur, konuşur, tartışırız çoğu zamanlar söz konusu edildikçe...Gazete ve dergilerde demeçler verilir günü birlik. Konuşulmasına ve tartışılmasına rağmen bir sonuca ulaşılamaması da ayrıca tartışılacak bir husus haline geldi nitekim..Bir Anneʹnin ve Babaʹnın misyonu ve ne hikmetse çocuğun olması gerektiği yerinin belirlenmesi konusu!.. Oturtamadık bu terimleri yerli yerine…
NEDEN?Bunun nedeni bizlerin karmaşık hayatları mı? Yoksa kafalardaki cevabını bulamayan sorulardan mı? Ya da eğitim-eğitim dediğimiz şeyin gerçekliğini bilmeyişimizden, kavrayamayışımızdan veya içeriğini boşaltmamızdan mıdır bu sorunu halledemeyişimiz!..Teknolojinin hat safhada ilerlediği böylesi bir dönemde, cehaletin de aynı oranda artış göstermesi, ya da kendisinden bir eksiklik görmeyişimiz enteresandır... Çocuklarımızda görülen eksikliklerde, hatalarda yada tabiri caiz ise facialarda halen anne-baba olarak birbirimizi suçlar olduğumuzu ve bu noktada sıkıntıyı giderme adına en ufak bir adım dahi atmadığımızı gözlemlemekteyim…Akıllar verilir, öneriler sunulur, fikirler üretilir, lakin kimse çıkıp ta,
“söylemler artık rafa kaldırılsın, fikirler yaşama aktarılsın, pratikleşsin” diyemiyor ne yazık ki!..Bu, hayatlarımızın iyileşmesi noktasında tek ve en önemli noksanlık değil mi zaten? Hayatlarımızın her döneminde teoriler,pratikleşmediği için yaşanmıyor mu çıkmazlar, sıkıntılar?... Aile hayatındaki açılan her gedik, asıl yaşama lahzamızdaki eksikliklerimizi dile getirmiyor mu bizlere? Gözlerimize batıra batıra yanlışlarımızı, yüzlerimize vura vura denmiyor mu başımıza gelenler!..
PEKİ NE YAPMALIYIZ?Sözümüz ve eylemlerimiz bir olmalı artık diye düşünüyorum... Bir olmalı ki istenilen düzeye ulaşabilelim… Sorumluluğun gelişmesi için, insanın sorumluluk alabileceği bir ortamda yetişmesi gerekir… Kişinin yetiştiği ortamda kendine seçim yapma ve yaptığı seçimin sonuçlarından sorumlu olma fırsatı verilmemişse, sorumluluk duygusu gelişemez… Bu sebeple çocuklarımıza kendi düşüncesini söyleme ve uygulama olanağı verilmeli, aksi takdirde sağlıklı çocuklar yetiştirdiğimizi söyleyemeyiz...Çocuklarımıza kendi duygu ve düşüncelerini belirtme fırsatı verelim... Onların da bizler gibi bu toplumda söz sahibi birer birey olduklarını akıldan çıkarmamamız gerek...
ÇOCUKLARIMIZ BİZLERE NE İFADE EDİYOR?Bugünün küçük bireyleri, yarınlarımızın aydınları, bizleri yansıtan aynalarımız, her biri geleceğin karanlıklarını delen bir yol gösterici ve kandil niteliğini taşıyacaktır…Unutmayalım ki onlarda görülen her ayıp ve günah, aslında onların değil, bizlerin olacaktır... Hayatı ve çocuklarımızı seviyorsak şayet, zamanlarımızı boşa tüketmeyelim… Zira zaman hayatın ta kendisidir, tek bir saniyesi dahi altın mesabesindedir. Onlara yapılan her bir hakaret ve beddua, aslında bizlere, bizlerin şahsına ve onları yetiştirme tarzımıza olacaktır.Bir çiçeğe verilen titizlik oranında olmalıdır çocuklarımıza duyduğumuz itina... Çocuklarımız çiçekler kadar narin ve zariftir. Onları bir anlık ihmaliniz-ihmalimiz ile böylesi bir dünyada farkında olmadan uçuruma sevk ettiğimizi bilelim...Çağrım başta bir anne olarak kendime ve ben de anne-babayım diyen tüm ebeveynlere olacaktır!.. Son pişmanlığın fayda vermediği gün gelip çatmadan, dizlerinize vurup dövünmeden, ağıtlar yakmadan, biran önce üstümüze düşen en büyük sorumluluğu, olabilecek en üst düzeyde elzemle yerine getirelim…Bırakınız giden yılları geri getirmeyi, şu an, şu saatte yaşadığımız şu dakikayı dahi geri getirme gücüne ve olanağına sahip değiliz. Keşkelerle yoğurmayalım hayatlarımızı ve evlatlarımızı… Peki ya vicdan azabına ne dersiniz? İnanınız onun acısı hiçbir şeye benzemez! Yaşadığınız sürece yakanızı bırakmayacaktır...Derim ki;
Bilinçle öğrenilen, alınan ve yaşanılan bilim, eşittir sevgiyle, merhametle, özenle verilen eğitim demektir…Hani bir söz vardır
"Bugünün bedelini ödeyenler yarını istemeye hak kazanırlar" diye...Bilelim ki çocuklarımız yarınlarımızdır. Bedelini ödemediğimiz değer bizlerin olmayacaktır... Emek vermediysek eğer, benim çocuğum lafzını kullanma hakkını elde edemeyiz maalesef…
SONUÇ...Her ne kadar evlatlarımız bizler için değerli olsa da önemsemediğimiz, üstlerine titremediğimiz, karşılığını vermediğimiz, anlayacağınız bedelini ödemediğimiz sürece çocuğumuz bile olsa bizler için değersiz demektir... Benim demek için, önemsemek, emek vermek zorundayız. Ancak o vakit karşılığını isteme ve alma hakkını elde edebiliriz!...Geleceğimizin parlak, aydın, gözlerimizin nuru çocuklarımız! Onlara kucak dolusu sevgilerimi sunuyorum...Selam ve dua ile...
