Bana hayatı anlatma be can ben hayatın acısını kemiklerimin her hücresinde hissederek öğrendim. Namerdi de gördüm merdi de, öyle insanlar tanıdım ki sevdikleri için akıttığı gözyaşları içinde boğuldu.
Bana “UMUTTUR yaşamak” dediler, umutsuzluğun çaresizliğin dibini de gördüm, gördüm işte be can, ben çok severken ayrılanda gördüm. Sen severken ayrılmak nedir bilimisin? Öyle bir acı çekebilir misin sen. Ya kavuşamayanlar bir nefes kadar yakındayken, uzaklardan izlemek zorunda kalanları, sevdalarını yüreklerine mezar kılanları, ben gurbetinde gördüm be can. Yakında olup da yanına gidememek nedir ben çok iyi bilirim. Öyle bir acıdır ki “keşke yaşamasaydım” dersin.
Çaresizliği tatmadıysan bana “derdim var” deme. O kadar can yakar ki canını düşünemezsin, ben öyle çaresizliği tattım ki be can. Gülümsemek nedir bilmez oldum, gündüzler bitmez, geceler geçmez oldu. O kadar yordu ki be can, hayat beni yorgunluğa o kadar alıştırdı ki, artık ne gülmek istiyorum ne de yaşamak. Hayat hep “keşke” dedirtti bana, keşke çocuklar gibi gülümseyebilsem, düştüğümde dizim kanasa da “anne canım yanıyor” diyebilsem ama işte be can hep keşkeleri yaşattı bana.
HAYATI ÖĞRENMEK İÇİN BİR KEŞKE DEMEDİYSEN, HAYATI ÖĞRENMEMİŞSİNDİR.
