Bulut misalidir insan hüznüyle,
Hep içinde biriktirmeye meyilli.
Kimiler' inin gözünden akmaz yaşı,
İçine akar, içinden ağlar.
Ve ağladıkça olgunlaşır insan,
Ağladıkça büyür çocuk...
Bulutlar hüznünü dünyalara anlatır.
Ve şahit tutar cümle insanı,
Alem gözyaşlarıyla ıslanır,
Ve ıslandıkça anlar.
Ki insan bulut değil anlatamaz halini,
Anlatmadıkça sever derdini.
Derdine bağlanır, yalnızlığı sever.
Bilir misin insan neden yalnızlığa vurgun.
Çünkü Rabbiyle baş başa kalması huzur verir yüreğine, derdine iyi gelir. Ve hep huzur arayışındadır insan, anne karnındaki o ilk huzur misali...