Üniversite mezunu işsiz gençlerin sayısı her yıl artmaya devam ediyor. Toplum olarak kafamızda oluşturup, inandığımız mesleki tabularımızın bir sonucu aslında bu.
İlkokul yıllarından itibaren oluşmaya başlayan meslek anlayışlarımız aynı kalıplarda şekil alıyor. Bunun sonucunda sadece birkaç mesleğin varlığına ve saygınlığına inanıyoruz. Hepimiz neredeyse aynı meslek gruplarına yöneldik ya da ailelerimizin ve çevremizin etkisiyle yönlendirildik. Finansal özgürlüğümüze kavuşma hayaliyle aldığımız üniversite eğitimi bizleri öğrenim kredisi almaya mecbur bırakıyor. Dört yıllık yetersiz, verimsiz ve ezberci eğitimin sonunda binlerce lira borcu olan bireyler olarak iş hayatına ya da başka bir tabirle işsizlik hayatına adım atıyoruz.
Sınav kaygısının yerini geçim kaygısına bıraktığı yerde, yanlış düşünce sisteminin bizleri atanamayan binlerce öğretmene, geliştiremeyen üretemeyen yüzlerce mühendise, kendi hukuk bürosunu açamayan avukatlara ve daha nicesine dönüştürdüğünü fark ediyoruz. Bunu fark etmek için 25 yılı geride bırakmak gerekiyor sanırım.
Zaman ve emek hırsızları için inanılmaz bir fırsata dönüştük. Piyasadaki ihtiyaç fazlası ürünler gibi değerimiz düşürülmeye başlandı. Daha düşük ücretlere daha fazla çalışmak zorunda bırakıldık. Bu duruma aslında bizler getirdik. İşsizliğimizin temelinde hepimizin aynı işleri yapma arzusu yatıyor. Oysaki hiçbir iş diğerinden daha önemli ya da daha önemsiz değil. Meslekler arasındaki dengeyi ekolojik dengeye benzetiyorum. Birindeki artış ya da azalış dengeleri bozmaya yetiyor.