Ne muazzam bir ifade. Ne derin bir mana. Ne ulaşılmaz mevki. Ne sonu gelmez güzellik. Tertemiz semayı da içinde barındırır âlem, içi çamur dolu çukurları da. Gül bahçeleri de vardır şu âlemde, diken dolu yollar da. Güneşli günleri de gösterir âlem, kara şimşeklerle bezenmiş delicesine yağan yağmurları da. Sevginin en hasını da yaşatır âlem, ihanetin en acısını da.
Şöyle bir bakınca insana daha nefis bir benzetme olamazmış diye mırıldanmadan edemedim. Nasıl ki âlem içre âlem vardır, insan içre de insan olmalı bu hayatta. Her insan farklı bir âleme sahip olmalı. Her âlem farklı muameleye. Sahi şu insan denen varlık var olmak için ne farklı yollardan geçmiş. Evvel bir kan damlasıyken nasıl da azimle yürümüş insanlık yolunu. Ne farklı evrelerden geçmiş. Ete kemiğe bürünmek için ne zorlu yolları aşmış. Eli, ayağı olana dek sabırla beklemiş.
İnsan insan olma yolunda evvela sabrı öğrenmiş. İnsan olmanın ilk şartının sabır olduğunu yaşatarak öğretmiş bize yüce Mevla. Bilinmedik bir âlemde kolsuz, kanatsız, dilsiz hayatta kalmanın yolunu en güzel şekilde yürütmüş Rabbim. Sevgi ve merhametle insan yetiştirileceğini anlatmış bir annenin merhamet yüklü bakışlarında. İnsan kalabilmenin en özel şartını bir babanın evladına öğrettiği edebe gizlemiş yaradan.
İnsan olabilmek, insan kalabilmek zorlu yolculukların neticesindeki sırlarda saklıymış. Ya insanca ölebilmek? Onun da yolunu öğretmiş ilmin sahibi. Âlemi insana insanı âleme gizleyerek. Gülistanları dikenlere dönüştürmeden. Güneşli günleri kara şimşeklere hapsetmeden, sevginin tüm yaralara tek ilaç olduğunu bildirerek. Tüm insanlığa dahi tüm âleme güzel sözle yaklaşarak, yüzümüzü, özümüzü iyiliğin eşsiz güzelliğine dönerek, kalbimizi Allah zikriyle tatmin ederek insanca yaşayıp ölmenin sırrını aşikâr kılmış Vedud olan Rabbim.
Ve yine erenler ne güzel ifade etmiş 'Aşksız olma ki ölü olmayasın. Aşkla öl ki diri kalasın...' Hakiki aşkın kıyısında durmak yerine deryaya dalanlardan olabilmek, insanca yaşayıp, insan kalabilmek duasıyla...
