'İnsan eşrefi mahlûktur' yaratılmışların en şereflisi olarak yaratıldı.
Oysa insanın en büyük körlüğü bunu görememesidir. İnsan, dünyada en çok değersizleştirilen varlık halin de!
Etrafa baktığımız vakit insanların eşya kadar kıymeti ve değeri olmadığını ve insanın eşyaya göre değer aldığını görüyoruz. Bir insana kılık kıyafetine, bindiği arabaya oturduğu semte vs göre değer veriliyor olması üzücü!
İnanın eşyaya verilen değer maalesef insana verilmiyor. Yani insan eşyaya göre değer alıyor. Eşyaya gösterilen hassasiyet keşke layık olan 'insana' verilse.
“Aman arabam çizilmesin, aman yeni aldığım yemek takımı kırılmasın” diye kendini heba edenlerin, bir insanın kalbinin hassas ve kırılgan olduğunu hatırlaması, eşyaya gösterdiği hassasiyeti düşünen, hisseden bir 'kalbi' olan insana göstermesi daha doğru olmaz mı?
İnsanı bu kadar değersizleştirmek saf dışı bırakmak doğru değil. Her insan değerlidir, keşfedilmeyi bekliyor, bir kitap gibi okunmayı bekliyor. İnsanları değersizleştirip bir köşeye atmamalı. İnsana hak ettiği saygıyı ve değeri vermedikçe, karşıdaki insandan çevresine/topluma, en önemlisi de kendine faydalı ve yararlı olmasını bekleyemeyiz. Ve dahi içindeki güzellikleri göremeyiz.
Güzelleşen bir hayat istiyorsak, o vakit değer aldıkça güzelleşen 'insana' değer vermeli...
'Hoşça bak zâtına kim zubde-î âlemsin sen
Merdüm-î dide-î ekvân olan âdemsin sen'
(Şeyh Gâlib)
'Ey insan evladı! Kendine saygıyla, hürmetle yaklaş, çünkü sen kâinatta yaratılmışların özü ve göz bebeği olan insansın.'
Evvela yaratanın eseri olarak bakmakla başlamalı işe. Saygının en yücesini hak edenin eserine de saygıyla yaklaşmalı elbet.
Saygının muhatabı olan o saygıya layık tavır sergilemez mi hiç?