İnsan olmak bir hayli zor şimdilerde, ayakta kalabilmek çok güç artık, hastalık maddiyat değil sebep, manevi değerler hiç edilmiş gibi, herkes yumuşak karnından vuruluyor.
Neden bir insanın zaafı mutlu eder ki bir başkasını?Tanıdığımızı sandığımız, bizim için kocaman anlam ifade edenlerle, aslında aynı yere bakmadığımızı anlamak. Kendini korumaya çalışırken başkasının da zarar görmesini istememektir insanlık diye bildiğimiz gerçek.
Masumiyetini kaybetmiş her duygu. Kibir, gurur, önyargı. bizler esir olduk bunlara. Haykırsak kendimize gelir miyiz? Lafımızı esirgemez olduk birbirimizden. Sırf kendimizden ödün vermemek adına, aslında içten içe kendimizi yok ettik. Güçlü görünmek için verdiğimiz çaba içler acısı. Kime karşı zırhları kuşandık? Olduğumuz gibi görünmek ne zamandan beri zayıflık sayıldı? Dinlemeyi bilmiyoruz çünkü. Herkes kuyruğu dik tutma derdinde.
İçimizi dökmeye kalksak dağılır, dağılırsa da toparlayamayız diye korkuyoruz. Kendimize bile anlatmaktan kaçar hale geldik. Eskiler de yaşamak istemişimdir hep, dedemin kimi zaman şartlardan dolayı şikayet ederek anlattığı o hikayeler, duyduğum en samimi, en olması gereken şeylerdi. Ama şimdi kullandığımız her cümle bile sanki kimliğimizi yansıtırcasına itinayla söyleniyor.
Biz kime neyi kanıtlama peşindeyiz, bunu sormalıyız öncelikle? İnsan biriktirmek önemli. 'İyi gün dostu değil kötü gün dostu istiyorum' demeyi bırakın artık.
Kimseyi değiştiremezsiniz. Siz sadece içinizden geldiği gibi görünün, her cephede mağlup olmazsınız bunu temin edebilirim. Samimi olmak hiçbir zaman kaybettirmez. Tabuları yıkmak lazım hem de böyle bir zamanda böyle bir zihniyeti köreltmek için.
Bulunduğumuz konuma göre değer görüyoruz ne kadar yazık. Mesele aynı olmak değil bütün farklılıklarla bir arada olabilmektir, biz bunu göremiyoruz. Bugün bitti ve yarın daha gelmedi, o yüzden anı yaşamak kalsın sadece. Dolu dolu yaşayabilmek lazım, doğrulukla ve samimiyetle.
Kimin bize nasıl geldiğini boş verelim, biz yine de merhametle muamele edelim inşallah...
