İnsan eksik bir varlıktır. Sürekli tamamlayıcısını arar. Bazen bulduğunu sanır, yanılır. Tamamlanmak isterken bir daha eksilir.
Yanılmak yorar elbet ama insan bu... 'Ya bulduysam?' deyip yeni bir umutla bakar.
Umuduna tutunur Ve sonra inanır...
Öyle ya, inanmakla başlar zaten. Masallara inanan çocuk gibi ; biraz masum, biraz hayal, biraz da gerçek...
Sandığını bulunca düşer peşine, koşar ama yorulmaz. Çünkü yaklaştıkça güç bulur.
Hayat bundan ibaret işte. Olur ya hani bazen yoruluruz, kırılırız, düşeriz ama o umuda tutunmak gerek. Bulduğumuzu sandığımız çok şeyle karşılaşacağız. Ama sandığımızı bulduktan sonra yorulduğumuz gibi dinlenir, kırıldığımız gibi toparlanır ve düştüğümüz gibi kalkarız. Çünkü sandığımız şeydedir tamamlayıcımız.
