Bazen öylece yürürsün sokaklarda. Ayaklarının seni nereye götüreceğini bilmeden...Varmak istediğin yeri bilmeden... Yürürsün öylece.
İçindeki bilinmezliklerde kaybolmuşsundur. Gökyüzü yabancıdır sana, kuşların ötüşü yabancıdır. Tek bir cümle kuramazsın, dudakların sımsıkı kenetlenmiştir. Susarsın. Sanki her taraf matem yeri...
Yalnızlık, içindeki sadık dostun. Yalnızdır insan, kalabalıklar içinde bile yalnızdır kimi zaman…
Dedim ya en sadık dostundur yalnızlığın. Alır gidersin dostunu valizinde acı dolu hatıraların ve bir ömrün hüznü...
Yürürsün.
Kendi bilinmezliğinde kaybolmaya belki...
Kendini bulmak yolundaki çıkmaz sokağa belki... Yürürsün...
Yolun sonunda yüreğinin zehrini akıtacak panzehri bulmak ümidiyle… Uzayıp giden yollarda , sessizce yürürsün.
